Stary Sącz. Przedpołudniowe gawędy o patronie

26 marca 2014 r. pan Kazimierz Tischner, brat wielkiego filozofa, wykładowcy akademickiego, przyjaciela Jana Pawła II, przyjął Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych im. ks prof Józefa Tischnera w Starym Sączu do Rodziny Szkół Tischnerowskich, a 15 grudnia 2016 r. przyjechał na spotkanie z uczniami.

Posłuchajcie….

Było to kolejne spotkanie z cyklu „Cudze chwalicie, swego nie znacie”. Wiesława Majda (współorganizatorka cyklu) zaprezentowała krótko postać ks. prof. w kontekście jego twórczości. Józef Tischner to wspaniały kaznodzieja głoszący kazania w starosądeckim klasztorze, filozof prowadzący spór o istnienie człowieka i myślący w żywiole piękna, chodzący na manowce górskie i uprawiający filozofię dialogu z homo sovieticus. Z wieloma osobistościami prowadził rozmowy na koniec wieku. To wybrane tytuły spośród wielu dzieł, rozpraw naukowych ks. profesora, a równie wiele prac naukowych, anegdotycznych powstało o nim samym. Ma wielu przyjaciół, którzy lubią o nim gawędzić, ale najwspanialszym gawędziarzem jest jego najmłodszy brat.

Licznie zgromadzeni na sali gimnastycznej uczniowie z wielkim zainteresowaniem słuchali wspomnień o życiu księdza profesora Józefa Tischnera. A były to niezwykłe historie… O tym, jak po spakowaniu do walizki koszuli non-iron i krawatu na gumkę z papugą pan Kazimierz wyruszył ze wsi Łopuszna na studia do Krakowa, gdzie zamieszkał z najstarszym bratem. O kursie dobrego wychowania i tańca, który zafundował mu ksiądz profesor oraz jak pod nadzorem starszych braci wybrał się na randkę do teatru.

Dla Józefa Tischnera ważna była kultura góralska, o czym świadczyć może fakt, że podarował 8-letniemu Kaziowi książkę Kazimierza Przerwy-Tetmajera pt. Na skalnym Podhalu, by uczył się gwary. „Jeden z utworów Tetmajera, który potrafię wymówić, nosi tytuł Jak się Michoł Chowaniec Łojas Bucyk z Kośla Kośnego Hamru powiesił. Dzisiaj jestem Józiowi za to bardzo wdzięczny, że mogę mówić gwarą góralską” – opowiadał gość.

Czas spotkania płynął nieubłagalnie i opowieść zbliżała się do końca. Po kolejnej operacji, kiedy Józio już nie mówił, tylko pisał, poprosił o kartkę i długopis – wspominał pan Kazimierz. Kiedy mu ją podałem, napisał „Kaziu, już się żegnamy”… Wyszedłem do innego pokoju, żeby płakać. Kiedy wróciłem, zapytałem go „Co tu napisałeś?”. On mnie wtedy mocno przytulił i napisał „Kaziu, masz trociny we włosach, idź się uczesz.” Nawet z tej sytuacji potrafił wybrnąć. Później poprosił jeszcze – „weź mój strój góralski i kontynuuj to, co ja robiłem.”

To, że dzisiaj tu jestem, to spełnienie testamentu mojego brata. Jestem ojcem Rodziny Szkół Tischnerowskich, a ja poprzez spotkania z młodzieżą, taką jak Wy, spełniam jego wolę – podsumował spotkanie nasz gość.

Za otwartość, serdeczność i poczucie humoru podarowane młodzieży podczas spotkania w Starym Sączu oraz opowieść o niezwykłym człowieku – Patronie szkoły podziękowała panu Kazimierzowi Tischnerowi wicedyrektor ZSP Angelika Duda, a uczniowie podarowali własnoręcznie upieczony na zajęciach domek z piernika z najlepszymi życzeniami świąteczno-noworocznymi.