25 kwietnia obchodzimy święto św. Marka Ewangelisty.

W Nowym Testamencie św. Marek występuje jako Jan (Dzieje Apostolskie wspominają go jako „Jana zwanego Markiem”). Jego matka Maria była prawdopodobnie właścicielką Wieczernika, w którym Jezus spożył z apostołami Ostatnią Wieczerzę, a także ogrodu Getsemani na Górze Oliwnej. Wieczernik służył również apostołom jako miejsce schronienia – tam udał się św. Piotr po cudownym uwolnieniu przez anioła z więzienia.

Pewien szczegół Ewangelii, który podaje św. Marek, a który nie występuje u innych ewangelistów może sugerować, że jego matka była właścicielką ogrodu. Otóż gdy Jezus modlił się w Ogrójcu, znalazł się tam także pewien młodzieniec (gdzieś w budce lub małym domku w pobliżu). Gdy usłyszał krzyki, obudził się i wybiegł na zewnątrz, owinięty jedynie w prześcieradło. Widząc, jak zabierają Jezusa, zaczął krzyczeć. Wtedy chciano złapać także jego, ale wymknął się, zostawiając prześcieradło (Mk 14,15).

Marek otrzymał chrzest od św. Piotra, prawdopodobnie po zesłaniu Ducha Świętego. Z tego powodu św. Piotr nazywa go swoim synem. Ewangelista towarzyszył św. Pawłowi i św. Barnabie, który był kuzynem św. Marka, w podróży do Antiochii i na Cypr. Gdy św. Paweł chciał udać się w głąb małej Azji przez góry Tauru, Marek sprzeciwił się i zawrócił, ponieważ nie czuł się zdolny ponosić tak wielkich trudów.

Później św. Marek udał się ze św. Barnabą na Cypr. Dla Barnaby była to rodzinna wyspa, tak jak prawdopodobnie dla Marka. Następnie wiemy, że w roku 61, czyli kilkanaście lat po podróży z Barnabą, Marek przebywał w Rzymie u boku św. Pawła. Biorąc pod uwagę listy Pawłowe do Kolosan (4,10) i Filemona (24), można sądzić, że św. Marek wybierał się do nich, gdyż św. Paweł żąda w listach dla niego gościnnego przyjęcia. Ostatnia historyczna wiadomość o św. Marku to list św. Pawła z więzienia do Tymoteusza, w którym autor prosi, by przybył do niego także Marek; „jest mi bowiem potrzebny do posługiwania” (2 Tm 4,1) – uzasadnia prośbę.

Później, według tradycji, Marek założył gminę chrześcijańską w Aleksandrii i został jej pierwszym biskupem. Tam też poniósł śmierć męczeńską. To jednak nie jest takie pewne, ponieważ o jego męczeńskiej śmierci nic nie wie św. Hieronim.

Tym, co zawdzięczamy św. Markowi, jest zwięzły opis życia i nauki Jezusa Chrystusa, który był sporządzony na podstawie katechez św. Piotra. Autor napisał swą Ewangelię przed 62 rokiem. W roku tym ukazała się z kolei Ewangelia św. Łukasza. Ewangelia św. Marka zaczyna się chrztem Chrystusa i powołaniem św. Piotra. Św. Marek pisał ją nie dla Żydów, ale dla innych ludów nawróconych na chrześcijaństwo. Często posługuje się bowiem językiem greckim, tłumacząc na niego wiele słów aramejskich. O tym, że swojej Ewangelii nie pisał dla Żydów świadczyć może też fakt, że tłumaczy żydowskie zwyczaje (7,1-23; 14,12).

Św. Marek to patron pisarzy, notariusz, a także murarzy, koszykarzy (wyplatających kosze) i szklarzy. Bywa też przyzywany w sprawach pogody i podczas siewów wiosennych. Stało się tak dlatego, że dzień św. Marka (25 kwietnia) był dniem, w którym w starożytności odbywano procesję błagalną, która miała wyprosić dobre zbiory.

Modlitwa:

Boże, Ojcze nasz, który dałeś św. Markowi Ewangeliście łaskę głoszenia Dobrej Nowiny, pozwól nam poznać Ciebie dobrze, abyśmy mogli żyć w wierze jako uczniowie i wyznawcy Chrystusa. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 98).

brewiarz.pl/ apostol.pl