Słowo Dziekana na Poniedziałek Wielkanocny

„Prawdziwie zmartwychwstał, alleluja!”

Przeżywamy radość Wielkiej Nocy – radość z powodu wydarzenia, cudu i tajemnicy zmartwychwstania Pańskiego, które jest pierwszym świętem naszej wiary. Znaczenie tego świątecznego klimatu możemy uchwycić za pośrednictwem kilku pytań, które warto sobie postawić, wychodząc od Ewangelii i odnosząc je do życia Kościoła, a potem do naszego osobistego życia. Czy dzieje ewangeliczne opowiadające o Jezusie Chrystusie nie są całe skoncentrowane na zmartwychwstaniu? Czym bez tego wydarzenia są do pomyślenia Ewangelie, które głoszą dobrą nowinę Pana Jezusa? Czy to nie w Jego zmartwychwstaniu kryje się źródło całego przepowiadania chrześcijańskiego, począwszy od głoszenia apostolskiego, które zrodziło się z osobistego i dotykalnego spotkania ze Zmartwychwstałym? Czy to nie na zmartwychwstaniu Chrystusa opiera się pewność naszej wiary, która bez niego straciłaby całą swoją spójność i nowość? Mając na myśli wszystkie te pytania, święty Paweł nie waha się powiedzieć: „Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15, 14).

To zmartwychwstanie Chrystusa nadaje więc sens całej liturgii Kościoła, naszym Eucharystiom, zapewniając obecność Zmartwychwstałego, którego celebrujemy z dziękczynieniem: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. Na zmartwychwstaniu opiera się cała nasza nadzieja chrześcijańska. Jest ono źródłem i oparciem także dla naszego przyszłego zmartwychwstania. Co więcej, już teraz jesteśmy zmartwychwstali razem z Chrystusem dzięki sakramentowi chrztu (por. Kol 3, 1).

Święty Augustyn ze swoim głębokim zmysłem syntezy mógł więc lapidarnie powiedzieć: „Zmartwychwstanie Chrystusa jest wiarą chrześcijan”. Jako chrześcijanie rodzimy się z wydarzenia cielesnego zmartwychwstania Jezusa, uczestniczymy w jego cudzie i tajemnicy. To uczestniczenie staje się dla nas dostępne za pośrednictwem natchnionych świadectw, które posiadają historyczne znaczenie i łączą nas wprost z historią Jezusa. Łącząc nas z Chrystusem łączą nas one następnie ze zbawieniem, które z historii Jego życia i śmierci wypływa oraz staje się dla nas dostępne przez wiarę. Nowa szata naszego życia chrześcijańskiego jest utkana z niesłychanie bogatych treści, które są zawarte w tej prawdzie i płynącej z niej niewzruszonej pewności, że w naszej wierze idziemy najbardziej właściwą drogą. Z tej prawdy rodzi się radość i dynamizm nowego życia, które staramy się pielęgnować w Kościele oraz przedłużać w naszej codzienności.

Stajemy dzisiaj wobec tajemnicy zmartwychwstania Chrystusa i ogrania nas podziw, jak wobec tajemnic Jego wcielenia i dziewiczego poczęcia. Pozwólmy, aby Apostołowie, pierwsi świadkowie zmartwychwstania, wprowadzili nas głębiej w wiarę w Chrystusa zmartwychwstałego, który jako jedyny może nas zbawić. Odnówmy w sobie ufność, że Kościół nieomylnie gwarantuje swoim nauczaniem tę prawdę wiary, że głosi ją w wierze Apostołów i że słusznie zachęca do zamyślenia się nad nią w każdą niedzielę jako dzień zmartwychwstania.

„Będziecie moimi świadkami”

Gdy czytamy biblijne opowiadania o zmartwychwstaniu Chrystusa, to z łatwością zauważamy, że w te opowiadania bardzo ściśle wpisane jest wezwanie, które Chrystus skierował do Apostołów, a przez nich do każdego z nas: „Będziecie moimi świadkami”. Jak żadna inna prawda wiary, zmartwychwstanie Chrystusa woła o świadectwo dawane przez Jego uczniów. Mają oni być i stawać się coraz bardziej świadkami. My chrześcijanie jesteśmy ludźmi paschalnymi, jesteśmy ludźmi Wielkanocy, jeśli stajemy się świadkami Zmartwychwstałego.

Świadek jest tym, kto opowiada się w swoim życiu i swoim postępowaniu za czymś, co nie należy do niego samego, co pochodzi z zewnątrz, a przy tym nie dodaje do tego, za czym się opowiada, niczego własnego. Świadek to ten, kto ukazuje prawdę, która do niego dotarła i co do której jest pewny, że bez niej nie może żyć ani on sam, ani inni. Świadectwo to nie propaganda ani prozelityzm względem pewnych idei. Świadectwo zmartwychwstania to postawa, w której świadek daje Chrystusowi swój umysł i swoje ciało, daje do dyspozycji konkretność swojego życia, aby w nim działała i jaśniała łaska Boża wysłużona przez Zbawiciela na krzyżu. Święty Paweł prosi zobowiązująco nas wszystkich: „A zatem proszę was, bracia, abyście dali ciała swoje jako ofiarę, żywą, świętą, Bogu miłą, jako wyraz rozumnej służby Bożej” (Rz 12, 1).

Działanie łaski na życie świadków wyraża się w świętości, która nie jest możliwością zastrzeżoną dla nielicznych, ale dotyczy wszystkich ochrzczonych. Jest ono w zasięgu ręki tych, którzy już uczestniczą w mocy Chrystusowego zmartwychwstania, czyli zwycięstwa nad grzechem, śmiercią i szatanem.

Świadectwo chrześcijan i misja Kościoła urzeczywistniają się dzisiaj w świecie, który naznaczony jest sprzecznościami kulturowymi, naciskiem ideologii, wpływami pasożytniczej ekonomii, zniewalającej techniki i polityki, która nie może wyzwolić się od tendencji totalitarnych, by służyć prawdzie i wolności człowieka. Chrześcijanie padają ofiarą walki z wiarą i obyczajem ewangelicznym w dziesiątkach krajów na całym świecie. Są to cierpienia, które dotykają apostoła, jak mówi św. Paweł. Są to również cierpienia, które dotykają tego, kto chce być autentycznym świadkiem. Kto przyjmuje na poważnie słowo Boże, musi spotkać się z prześladowaniem – zapowiedział to sam Chrystus. Zachęca On zarazem, by się im nie poddawać, ale w Duchu Świętym je przezwyciężać, zdecydowanie potwierdzając tym samym swoją wiarę.

Świadectwo nauki i studium

Wobec zarysowanej tutaj sytuacji duchowej dzisiejszego świata jawi się jako podstawowa konieczność pogłębione rozumienie wiary i życia Kościoła. Rozumiejąc tę potrzebę wszyscy papieże okresu po II Soborze Watykańskim zachęcają do systematycznego, naukowego i niestrudzonego studiowania filozofii chrześcijańskiej, biblistyki, teologii i innych dyscyplin naukowych związanych z wiarą i misją zbawczą Kościoła, by świadectwo chrześcijańskie opierało się na solidnych podstawach. Owszem, jest prawdą, że „świat dzisiejszy chętniej słucha świadków niż nauczycieli”, jak trafnie powiedział papież Paweł VI, ale bez nauczycieli nie jest możliwe formowanie świadków, aby świadczyli w dzisiejszym skomplikowanym świecie o Jezusie i Jego zmartwychwstaniu.

Uczelnie katolickie na całym świecie stanowią miejsca świadectwa chrześcijańskiego oraz ewangelizacji. Biorą one na siebie nieodzowne i trudne zadanie kształcenia młodych ludzi, aby przekazując wiedzę należącą do różnych dyscyplin nauki budować fundamenty, na których może oprzeć się świadectwo chrześcijańskie. Taką rolę z przekonaniem i determinacją pełni Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, do którego należy Wydział Teologiczny Sekcja w Tarnowie. Tarnowski wydział pracuje w ścisłej łączności z Kościołem tarnowskim, którego jest integralną częścią. Biskupowi tarnowskiemu zależy bardzo na tym, by wydział się rozwijał i był miejscem poszukiwania prawdy i składania żywego świadectwa wiary. Efektem pracy tarnowskiego wydziału jest kształcenie i formacja alumnów Wyższego Seminarium Duchownego oraz studentów świeckich. Wszyscy absolwenci w różnych dziedzinach realizacji swojego powołania, pracy oraz zaangażowania zawodowego i społecznego wykorzystują posiadaną wiedzę na miarę warunków i możliwości, w których dzisiaj żyjemy. Z tej wiedzy rodzi się dawane życiem świadectwo o zmartwychwstaniu Chrystusa i o nowym życiu, którego jest ono źródłem w człowieku.

Ambitnym, ale zarazem koniecznym zamiarem Wydziału Teologicznego Sekcja w Krakowie, w ścisłej współpracy z Kościołem tarnowskim i całym Uniwersytetem Papieskim Jana Pawła II w Krakowie, jest intensyfikacja działalności naukowej i dydaktycznej. W ten sposób świadectwo wykładowców i studentów będzie stawać się coraz bardziej przejrzyste, wymowne i pociągające. A będzie ono takie jeśli będzie oparte także na podstawach naukowych, które spójnie uzasadniane i przekazywane już same w sobie są ważnym elementem świadectwa wiary. Teologia jako pełnoprawna nauka pośród innych nauk świadczy, że Kościół w swojej wierze nie postępuje za zmyślonymi mitami, ale za prawdą, i tylko za prawdą, wyrażającą się w wydarzeniach historycznych. Przez poważne i spójne myślenie, przez podpisywanie się pod refleksją zrodzoną z wiary, przez obronę prawd wiary i wykazywanie błędów, składamy świadectwo, które świat ceni i na które oczekuje.

Zachęcamy więc młodych ludzi do wejścia w ten klimat prawdy i świadectwa na Wydziale Teologicznym Sekcja w Tarnowie, by studiować teologię, filozofię, etykę, by zagłębiać się w tajemnicę Boga i uczyć się autentycznego życia na miarę człowieka, nie poddając się miałkości propozycji, którymi w dużej części żyje współczesny świat.

Święta Wielkanocne słusznie są czasem składanych sobie życzeń. Wspólnota akademicka Wydziału Teologicznego Sekcja w Tarnowie, wykładowcy i studenci, składają wszystkim życzenia owocnego i nieustannego spotykania ze zmartwychwstałym Chrystusem w czasie każdej Mszy świętej, w czasie słuchania słowa i łamania chleba. Z tego zbawczego spotkania niech rodzi się spójne, przekonane i odważne świadectwo wielkanocnej wiary, która prowadzi do udziału w darze Chrystusowego Ducha oraz do zbawienia, czyli wiecznego udziału w jego zmartwychwstaniu.

dr hab. Janusz Królikowski, prof. UPJPII

Dziekan Wydziału Teologicznego Sekcja w Tarnowie

Tarnów, 15 marca 2015 r.