Zatrzymaj się na chwilę…

Dzień Wszystkich Świętych to czas, kiedy warto zatrzymać się na chwilę i powrócić myślami do tych, którzy odeszli i porozmyślać o śmierci, przemijaniu i o nas samych – o sensie naszego życia.

Pamiętajcie, że dzisiaj nie trzeba się smucić, ale raczej cieszyć ze szczęścia tych, którzy już są w niebie.

1 listopada odwiedzamy groby, składamy kwiaty, zapalamy znicze i  przede wszystkim ofiarujemy modlitwę za dusze zmarłych, by mieli udział w Chrystusowym zwycięstwie nad śmiercią. Jest to ogromny ślad pamięci o nieżyjących.

Już od kilku lat w dniu Wszystkich Świętych przy bramach wejściowych starosądeckich cmentarzy organizowane są dwie kwesty. Jedna z przeznaczeniem na rzecz ratowania zabytków natomiast druga na rzecz Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie.

–To dla mnie bardzo ważny dzień w kalendarzu świąt. Wtedy wspólnie z rodziną wspominamy bliskich, którzy odeszli. Spotykamy się przy grobach, zapalamy znicze i modlimy się – mówi Ania.

W pierwszych wiekach chrześcijaństwa w Kościele nie wspominano żadnych świętych. Najwcześniej zaczęto oddawać cześć Matce Bożej. Potem kultem otoczono męczenników, nawiedzając ich groby w dniu narodzin dla nieba, czyli w rocznicę śmierci.

Większego znaczenia uroczystość Wszystkich Świętych nabrała za czasów papieża Bonifacego IV (+ 615), który zamienił pogańską świątynię, Panteon, na kościół Najświętszej Maryi Panny i Wszystkich Męczenników. Uroczystego poświęcenia świątyni wraz ze złożeniem relikwii męczenników dokonano 13 maja 610 roku. Rocznicę poświęcenia obchodzono co roku z licznym udziałem wiernych, a sam papież brał udział we mszy św. stacyjnej. Już ok. 800 r. wspomnienie Wszystkich Świętych obchodzone było w Irlandii i Bawarii, ale 1 listopada. Za papieża Grzegorza IV (828-844) cesarz Ludwik rozciągnął święto na całe swoje państwo. W 935 r. Jan XI rozszerzył je na cały Kościół.

Życzymy owocnych refleksji w te Święto Wszystkich Świętych. Spieszmy się kochać ludzi…tak szybko odchodzą!

Dla tych którzy odeszli w nieznany świat,

płomień na wietrze

kołysze wiatr.

Dla nich tyle kwiatów

pod cmentarnym murem

i niebo jesienne

u góry.

Dla nich harcerskie warty

i chorągiewek gromada,

i dla nich ten dzień

– pierwszy dzień listopada.

/”Dla tych, którzy odeszli” – Gellnerowa Danuta/

Żal że się za mało kochało

Że się myślało o sobie

Że się już nie zdążyło

Że było za późno

/Jan Twardowski „Żal” [fragm.]/